پراید، این گرانبهاترین ابوتیاره عصر ما که بزرگان درباره اش گفته اند: ماشین فقط پراید!  اندر محسنات آن اگر گریبان چاک داده و سطرهای بسیار بنویسم باز هم کم است و هرگاه جوان ناقصه عقلی چو من از سر گستاخی چالشی مطرح کرد و پرسید که سخنی اندر مزایای این جواهر بگویید تا روشن گردم؟
پاسخ شنید که کم خرد مگر نمیدانی؟ باشد می گوییم، اولا به صرفه است دوما کم هزینه است سوما کم خرج است چهارما با یارانه یک ماه خانوار می توان آن را مجددا سر هم کرد پنجما ارزان بودن قطعات را گفتم؟ و ششم اینکه… خب بس است دیگر، پنج دلیل قانع کننده برایت آوردم؟ اگر قانع نشدی که قطعا جزو گمراهان هستی!
و بدین سان بود که فهمیدیم از آنجایی که پول همه چیز زندگی است پس به همین ترتیب پراید هم می شود مَرکب آرزو ها….
اما نکته مبهمی که در این مساله وجود دارد این است که اینان که پراید بدیلی برای رخش سفید رویاهای آنهاست چرا دل از پیکان کنده و به این قوطی حلبی دلخوش اند؟ آن که هم ارزان تر، کم خرج تر و به حق وفا دار تر بود! در وسط کویر لوط هم اگر یاتاقان می زد با یک انبردست و پیچ گوشتی مجددا آماده به خدمت می شد. از نظر لوکسی هم به جز دو تا شیشه بالابر که بعد از پنج بار استفاده دیگر موتورش رمق ندارد تا آب بینی خود را بالا بکشد چه برسد به شیشه و تعدادی آپشن که جایگاه شان بعد از حذف توسط سازنده متهعد و درستکار ایرانی با یک قطعه پلاستیک ضایعاتی پوشانده شده چیزی سر ندارد!
اما به حق پراید موجود عجیبی است، گرانش می کنند، بیشتر می خرند؛ بی کیفیتش می کنند، بیشتر می خرند؛ آپشن هایش را کم می کنند، بیشتر می خرند؛ عرضه اش را کم می کنند، صف می کشند؛ دمپایی اش می کنند (وانت)، باز هم می خرند! به راستی گاهی آدم شک می کند که نکند خدایی ناکرده گره‌ی کار در مورد دوم است و نه اول!

طراحی اش را کمپانی مزدا ژاپن عهده دار شد، مورخین میلادش را به سال 1986 میلادی در کشور آمریکا ثبت کردند، برای نخستین بار چشمانش را گشود و دنیا را نظاره کرد، شرکت سازنده اش یعنی فورد طفل خلفش را فستیوا –  Festiva نامید. تولید در آمریکا تا 2002 ادامه داشت. هر چند نمونه آمریکایی آن کیفیت بسیار بالایی داشت ولی دانستن این نکته خالی از لطف نیست که فستیوا توانسته بود تنها دو ستاره از پنج ستاره را کسب کند و در رده خودروهایی با ایمنی بسیار پایین جای می گرفت. در خلال سال های 89 تا 95 هم نسخه ای خاص از آنها تحت عنوان شوگان تولید شد که موتور 6 سیلندر خورجینی 3100 سی‌سی آن انتهای خودرو بود.

از سال 1988 نیز خود مزدا شروع به تولید آن نمود، البته نسخه ژاپنی مزدا 121 – Mazda 121 نام گرفت. تولید این نسخه نیز تا سال 2002 ادامه یافت.

 

در سال 1987 نیز کمپانی کیا موتورز شروع به تولید آن با نام پراید – Pride کرد. که تولید آن تا سال 2000 دامه داشت ( البته سال دقیق تر آن 2011 است که در انتها شرح خواهم داد)

شرکت معزز سایپا در سال 2000 افتخار این را پیدا کرد که پراید را به ایران بیاورد ولی متاسفانه چون چشمه خلاقیتشان خشک شده بود فرآیند تغییر نام تا سال 2010 به تعویق افتاد که نهایتا با نام سایپا X100 معرفی شد.

 

بد نیست بدانید که هم اکنون تنها کشوری نیستیم که افتخار میزبانی حضرت پراید را داریم، در پاکستان هم این موجود همینک با نام سوزوکی مهران – Suzuki Mehran عرضه می شود.

 

رقمی حدود بیست و دو میلیون تومان باید بابت این قوطی حلبی بپردازید! به لطف حضرات، با وضعیت دلار پیش آمده انتخاب های جالبی در خارج از کشور نخواهید داشت، هرچند با رقمی نزدیک 6.000$ هر چه تهیه کنید 1000% بهتر از پراید است؛
خودروهایی نظیر :

اگر شرایط را (بر فرض محال) مانند قبل فرض کرده و دلار را همان هزار تومان درنظر بگیریم، با 22.000$ انتخاب ها خیلی بهتر خواهند بود!

رییس سازمان استاندارد ایران، پراید را بی کیفیت ترین خودروی ایرانی می داند؛ حالا چرا هنوز تولید می شود خدا می داند!
لازم است درباره کیفیت آن هم اظهار نظر کنم؟ بدنه حلبی، پلاستیک های ضایعاتی قطعات داخلی، سروصدای داخل کابین که آدم را یاد بازار مسگر ها می اندازد، کمک فنر هایی با عمر کمتر از 6 ماه، از پخش و پروژکتور نداشته اش تا خدمات افتضاح پس از فروشش تمام این ها یعنی پراید! فقط  در این بخش به اظهار نظر مدیرعامل سایپا بسنده می کنم:

حتما شنیدید که عمر دست خداست، پراید فقط وسیله است؛ قطعا امنیت در پراید فراتر از حد انتظار است،به هر حال اگر از قسم حضرت عباس بگذریم و نیم نگاهی هم به دم خروس بندازیم، طبق اعلام سازمان پزشکی قانونی، در سال 92 پراید تنها نزدیک به 2500 نفر تلفات داشته!
البته معاون تضمین کیفیت پارس خودرو معتقد است امنیت پراید نه تنها بد نیست بلکه یک و نیم ستاره از زانتیا هم بالاتر است! البته مشخص نیست ایشون کدوم ستاره ها را می فرمایند همون پنج ستاره بین المللی ایمنی خودرو یا ستاره های دب اکبر!

تمام این چیزهایی که در تصویر زیر می بینید روزی پراید بوده اند!

پراید هم سرنوشت پرفراز و نشیبی داشت، که خالی از درس و سرمشق برای ما نیست، هر چند فستیوا عنوان خودرویی با ایمنی بسیار پایین گرفت و یک شکست برای فورد محسوب شد اما با یک بررسی می توان دریافت که همان خودرو (با کیفیت بسیار پایین تر) در ایران، مهد فرهنگ و تمدن دنیا، نه تنها شکست نخورد بلکه بیش از دو دهه یکه تازی همچنان در رده خودروهای موفق و پر طرفدار ما محسوب می شود.
فورد نسل یک که عمر کوتاهی داشت جای خود را به نسل دوم و سوم خود داد و در نهایت در سال 2000 برای همیشه ما را ترک گفت.

مزدا 121 هم در چندین نسل تا سال 2002 تولید شد.

البته نسل سوم نسخه هاچ‌بک مزدا 121 در سال 2008 با عنوان مزدا 2 تولید شد که هم اکنون این خودرو در بازار ایران هم موجود می باشد.

 

در این میان پراید از همه بیشتر دستخوش تغییرات شد. پرایدی که ما می شناسیم تا سال 2000 همچنان در کره تولید شد. ولی نسل های بعدی این خودرو همچنان نیز در حال تولید هستند.

اما سرنوشت پراید در ایران غم انگیز و بی نهایت دردناک بود…

پی‌نوشت:

1. صادقانه عرض می کنم که اگر هر کدام از این حضرات مسئولین را محو کرده و فرشتگانی به جای آنها بگذاریم باز هم همان آش خواهد بود و همان کاسه، آخه مگر مرض دارند وقتی مردم با این قیمت و کیفیت صف می ایستند و پراید را با ذوق و شوق می خرند به فکر افزایش کیفیت یا مرخص کردن آن از خط تولید کنند؟

2. آیا می دانید که یکی از مهندسین کیاموتورز در بازدید از سایپا اعلام کرد که به خاطر نا امن بودن پراید حاضر نیست سوار آن بشود؟

3. در پاسخ به این پرسش که چرا مردم ایران پراید را می خرند به غیر از ارزان بودن هیچ دلیل دیگه ای نیافتم پس لذا برای قانع کردن خودم هم که شده می توان تنها این پاسخ را داد که: اصلا دوست دارند بخرند، به تو چه مربوط؟

4. اگر بعد از خواندن این مطلب به خلاء نبود پراید در زندگی تان پی بردید می توانید به این اینجا مراجعه کرده و یک پراید خیلی خیلی باکیفیت و مدرن را برای خود سفارش دهید.

چهارشنبه 10 تیر 1394