معمولا آنچه نوید خزانی دیگر را می‌دهد بارش برف زیبا است، حال بگذریم که یک ماه پیش در شبی به بلندای سال دور هم جمع شدیم و جوجه‌ها را شمردیم و نوید آمدن ننه سرما و زمستان را دادیم.

اما من در حصر بودم و نوید آمدنش را ندادم و جوجه‌ها را نیز نشمردم ولی خب برای کسی که روز تولدش هم در حصر بوده دیگر از دست دادن شب یلدا را چه باک؟! خلاصه از بحث اصلی منحرف نشویم، موضوع این است، آن ننه سرمایی که یک ماه پیش گفتیم آمد، در حقیقت نیامده بود، یا ما گول خوردیم و سرمان را کلاه گذاشته بودند، حال که اولین بارش برف را به چشم دیدم یقین کردم که زمستان واقعی آمده است، البته ناگفته نماند دو سه هفته پیش هم ظاهرا اندک برفی باریده بود ولی باز هم چون من در حصر بودم و ندیدم لذا برف محسوب نمی‌شود و بارش این یکی را چون دیدم و سرمای دلنشین‌اش را با دستان خود حس کردم پس حساب است! حالا بگذریم که مدت‌ها است مناطق دیگر همچنان بارش رحمت الهی را تجربه کردند و ما بدبخت بیچاره‌ها آخرین نقطه‌ای بودیم که مورد عنایت قرار گرفتیم ولی خب بارش در ولایت ما مهم است نه جاهای دیگه 🙂

چقدر از واژه بگذریم استفاده کردم و به راستی چقدر گذشتم، از اردیبهشت ماه که زندگی‌ام کُن فیکون شد، تقریبا روزهای مهم را در حصر بودم…

و یکسری رویداد دیگه که طی یکسال آینده باز هم باید از دستشان بدم

در آخر باید توضیح بدم منظور از حصر همان نگهبان بودن در خدمت نسبتا مقدس سربازی است که 10 ماهی است گلوی ما را گرفته و اگر زنده باشم و آن روز را به چشم خود ببینم، تا یازده ماه دیگر ول می‌کند.

در خصوص سربازی حرف برای گفتن زیاد است ولی ترجیح میدم زمانی آنها را منتشر کنم که حداقل کمتر برایم دردسر داشته باشد.

خلاصه بگذریم از اینکه وقتی نوشتن این متن به پایان رسید برف هم قطع شد ولی فقط دنبال یک بهانه بودم تا پس از مدت‌ها دوباره در وبلاگم چیزی بنویسم.

شنبه 30 دی ماه 1396