وقتی صحبت از کلاسیک یا درجه یک می شود، آنچه حائز اهمیت است اصالت می باشد؛ خودرو استیشن آمریکایی دهه 70 که به بی سلیقه ترین شکل ممکن و بنا به نیاز شخصی بازسازی شده است دیگر ارزش کلاسیک بودن را ندارد. یا مثلا پیکان های ترکیده که نظیرشان در گوشه کنارهای شهر افتاده و با بدنه ای مخدوش که گویی یکی از همان‌ها است که از کنار کوچه به عاریت گرفته شده و به حق نه مدرن است، نه کلاسیک و نه حتی درجه یک! یا مثلا یک پاترول که به وسایل مخصوص کمپین تجهیز شده بود و نمونه دیگر که یک خودرو آفرودی دست ساز بود که اگر تاکنون مهمل گفته باشم در این یک نمونه به ناچار مجبورید حق را به من بدهید. ستارگان دیگراین نمایشگاه خارق‌العاده چند بی ام و بودند که می توان گفت اگرچه آنقدر قدیمی نبودند اما به واسطه اصالت و سلامتی که داشتند حداقل در جرگه درجه یک می گنجیدند. چند خودرو به نسبت مدرن هم در بین آنها بودند، اگرچه در این مورد جای بحثی نیست اما همین مدرن بودن آنها وصله ناجوری بر ربطشان به دیگر خودروها بود. نکته دیگر که جای تامل داشت این بود که اکثریت خودروهای کلاسیک قزوین نمره تهران بودند!

به عنوان پرده آخر، ازآنجا که نمیخوام منحرف از مسیر انصاف شوم  تنها وزنه سنگین این نمایشگاه و یک کلاسیک به معنای واقعی کلمه، خودروی مرسدس جا خوش کرده در ورودی نمایشگاه بود که به احترام آن می‌بایست کلاه از سر برداشت.

جمعه 10 بهمن 1393